Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu w świetle klasyfikacji

Audiofonologia Tom X 1997

Marta Bógdanowicz Uniwersytet Gdański Instytut Psychologii

Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu w świetle klasyfikacji medycznych, psychologicznych i pedagogicznych Specifie Diffieulties in Reading and Writing in the View of Medieal, Psyehologieal and Pedagogie Classifieations Streszczenie Specyficzne trudno ści w czytaniu i pisaniu są różnie widziane na gruncie poszczególnych dyscyplin naukowych. Nie ma zgodności w zakresie terminologii, chociaż najczęściej stosuje się termin "dysleksja rozwojowa". Dlatego też autorka przedstawia charakterystykę miejsca dysleksji rozwojowej w klasyfikacji leD-lO i DSM-IV oraz kryteria rozpoznawania zaburzeń w czytaniu i w pisaniu w świetle leD-lO i OSM-IV. Summary Specific difficulties in reading and writing are seen differently by particular scientific disciplines. There is no agreement conceming the terminology althought the most popular term is developmental dyslexia. For tbis rcason the author presen[s the characteristics of the placement of developmental dyslexia in leD-lO and DSM-IV c1assifications. The criteria for indentification of di50rders in reading and writing in the light of leD-lO and DSM-IV have a150 been discussed.

I. KLASYFIKACJE MEDYCZNE, PSYCHOLOGICZNE I PEDAGOGICZNE A SPECYFICZNE TRUDNOŚCI

W CZYTANIU I PISANIU U DZIECI Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci wystf(pujące od ponauki szkolnej są lokalizowane w różnych systemach klasyfikacyjnych poszczególnych dyscyplin naukowych. czątku

146

Marta Bogdanowicz

Logopedia uznaj e je jako syndrom zaburzeń porozumiewania się języ­ kowego za pomocą mowy pisanej (pisma): w aspekcie odbioru - czytania i nadawania - pisania [Kaczmarek 1975; 1995; Krasowicz 1997]. Psychologia i neuropsychologia zaliczają specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu do zaburzeń wyższych czynności psychicznych i za A. Lurią [1976] wskazują na ich układową i dynamiczną lokali zację w mózgu. H. Spionek [1965] wyznaczała ich miej sce na tle zaburzeń szeroko rozumianego rozwoju psychomotorycznego. Zajmując się od lat sześćdziesiątych tym problemem, ujmuję opisywane zjawisko jako trudności/zaburzenia uczenia się i w związku z tym mówię o parcjalnych zaburzeniach rozwoju wyższych czynności psychicznych w zakresie porozumiewania się językowego. Używam zarówno terminologii opisowej , jak i terminu "dysleksja rozwojowa" na oznaczenie syndromu trudności w zakresie czytania i pisania - dysleksji, dysortografii i dysgrafii [Bogdanowicz (i in.) 1969; 1983 ; 1994]. Pedagogika zalicza dzieci ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu do grupy dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Według brytyjskiego raportu [Warnock 1978] ok. 20% populacji uczniów to "dzieci ze specjalnymi potrzehami edukacyjnymi" (Chi/dren with Special Educational Needs - SEN). Są to dzieci, które potrzebują w procesie uczenia się szczególnych warunków, odpowiadających ich indywidualnym możliwościom i ograniczeniom: specjalnego programu, metod, nauczyciela o specjalnym przygotowaniu. Dzieci te źle funkcjonują w warunkach szkoły masowej i rutynowo stosowanego programu edukacji. Wśród tych dzieci wyróżnia się zarówno uczniów wybitnie zdolnych, jak i grupę "dzieci z trudnościami w uczeniu się" (Learning DifficuIties/Learning Disabilities - LD) [Leong 1987] a1bbo stosując inną terminologię - "dzieci z zaburzeniami uczenia się" (Learning Disorders - LD) [Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders 1994]. W grupie dzieci z trudnościami w uczeniu się znajdują się te, których problemy szkolne uwarunkowane są takimi czynnikami, jak upośledzenie umysłowe, schorzenia neurologiczne, uszkodzenie narządów zmysłu i ruchu, a także zaburzeniami emocjonalnymi. Inną grupę stanowią dzieci, które mają trudności w uczeniu się pomimo prawidłowego poziomu inteligencji, braku wad zmysłów, braku uszkodzenia narządów ruchu oraz braku zaniedbania środowiskowego i dydaktycznego. Oznacza się je nazwą "specyficznych trudnośc i w uczeniu się" [Leong 1987; Saltler 1992]. "Specyficzne trudności w uczeniu się" (Specific Learning Difficulties/ Disabilities - SpLD) zdefiniowano w powszechnie cytowanym w literaturze światowej dokumencie, znanym pod nazwą Public Law 94-142, obowiązują­ cym od 1977 r. w systemie oświaty Stanów Zjednoczonych: "Specyficzne trudności w uczeniu się oznaczają zaburzenia jednego lub więcej podstawowych procesów psychicznych, dotyczących rozumienia lub używania mowy

Specyfi czne

trudności

w czytaniu i pisaniu ..

147

ustnej albo pisanej, które mogą mieć związek z zaburzenimi funkcji słucho­ wych, myślenia, mówienia, czytania, czynności pisania (writing) , stosowania poprawnej pisowni (spelling) lub liczenia (mathematical calculation) [ ... ] Termin ten nie obejmuje dzieci, które mają trudności w uczeniu się, będące pierwotnie bezpośrednim rezultatem uszkodzenia wzroku, słuchu lub narzą­ dów ruchu oraz nie są skutkiem upośledzenia umysłowego, zaburzeń emocjonalnych lub zaniedbania środowiskowego, kulturowego i ekonomicznego" [Federal Register, December 29, 1977, p. 65083, 12la. 5 - za: Sattler 1992 s. 598] . Definicja sformułowana w 1981 r. przez National Joint Committee for Learning Disabilities (NJCLD) wskazuje, iż specyficzne trudności w uczeniu się manifestują się istotnymi odchyleniami w nabywaniu umiejętności mówienia, czytania, pisania i dokonywania operacji matematycznych. W definicji tej wskazuje się, że trudno śc i te są wyrazem dysfunkcji centralnego układu nerwowego. Podkreśla się, że mogą one współwystępować z zaburzeniami sensorycznymi, emocjonalnymi i niekorzystnymi warunkami środowiskowy­ mi, ale nie są ich bezpośrednim rezultatem. Specyficzne trudności w uczeniu się są wywołane czynnikami osobowymi, tkwiącymi w jednostce, a nie warunkami zewnętrznymi [Sattler 1992]. Specyficzne trudności w uczeniu się mogą dotyczyć różnych dziedzin wiedzy i umiejętności szkolnych lub pewnych ich zakresów. Określenie "specyficzne" wskazuje na ograniczony, wąski zakres trudności w uczeniu się oraz na prawidłowy rozwój umysłowy tych dzieci. To odróżnia je od uogólnionych trudności w uczeniu się dzieci o obniżonej sprawności intelektualnej (upośledzenie umysłowe oraz inteligencja niższa niż przeciętna).

Medycyna również uwzględnia specyficzne trudności w uczeniu się czytania, pisania, matematyki w dwóch, obowiązujących lekarzy, klasyfikacjach chorób. Wyróżnione są one w diagnostycznym i statystycznym podręczniku zaburzeń psychicznych (Diagnostic and Statistic Manual oj Mental Disorder - DSM-IV), wydanym w 1994 r. przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wśród dziesięciu kategorii różnych zaburzeń rozwoju i zachowania, rozpoznawanych w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa i adolescencji jako "zaburzenia uczenia się" (Learning Disorders). Natomiast w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (International Slatistical Classification oj Diseases and Related Health Problems - ICD), której dziesiąte wydanie (ICD-IO) zatwierdziła Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization - WHO) w 1992 r. w Genewie, zaburzenia te występują pod nazwą "specyficznych rozwojowych zaburzeń umiejętności szkolnych" (Specific Developmental Disorders oj Scholastic Skills). W klasyfikacjach tych występują zarówno zaburzenia czytania, najczęściej skojarzone z zaburzeniami pisania, jak i zaburzenia w przyswojeniu sobie umiej ętno śc i pisania w takich zakresach , jak trudno śc i w opanowaniu po-

Specyficzne

Marta Bogdanowicz

148

światowych

Tab l Dysleksja w

klasyfikacjach*

ICD-IO

Symbol klasyfikacji

DSM-IV

Nazwa klasyfikacji

ofDeseases

Diagnostic and Statistic Manuał of Mental Disorders

Miejsce, data zatwierdzenia

Genewa 1992

Waszyngton 1994

WarId Health Organization

American Psychiatrie Association

Organ

zatwierdzający

Charakterystyka trudności/zaburzeń

i proponowana tenninologia: specyficzne trudności w uczeniu się. W tej ogólnej kategorii: Specyficzne trudności w uczeniu się czytania i pisania (dysleksja rozwojowa).

International Classification

Specific Developmental Disorrlers af Scholastic Skills (SDDSS) Specyficzne rozwojowe zaburzenia umiejętności szkolnych Specific Reading Disorder Specyficzne zaburzenia czytania - F 81.0

Leaming Disorders (LD)

Zaburzenia uczenia się.

Reading Disorder Zaburzenia czytania - 315.2

W tym zespole objawów: trudności w czytaniu (dysleksja) oraz w opanowaniu poprawnej pisowni (dysortografia), jak również izolowane specyficzne trudności w zakresie analizy fonologic:zt:l&j słów, literowania i zapisywania wyrazów

(często powiązane

(często powiązane

z trudnościami w opanowaniu poprawnej pisowni - spelling difficulties associated with a reading disorder)

z zaburzeniami komunikacji za pomocą pisma - Disorder ofWritten Expression oraz uczenia się matematyki)

Specyficzne trudności w kaligrafii (dysgrafia)

Specific Developmental Disorder ofMotor Function

Developmental Coordination Disorder

Specyficzne rozwojowe zaburzenia funkcji ruchowych - F 82

Rozwojowe zaburzenia koordynacji - 315.4

Other Developmental Disorders of Scholasic SkilIs - developmental expressive writing disorder

Disorder ofWritten Expression

Inne rozwojowe zaburzenia umiejętności szkolnych rozwojowe zaburzenia komunikacji za pomocą pisma - F 81.8

Zaburzenia komunikacji za pomoeąpisma - 315.2

Developmental Disorder of Scholastic SkilIs, Unspecified

Learning Disorder Not Otherwise Specified

Niespecyficzne rozwojowe zaburzenia umiejętności szkolnych - F 81.9

Niespecyficzne zaburzenia uczenia się - 315.9

Specyficzne trudności w pisaniu tekstów w zakresie kompozycji, gramatyki, interpunkcji, powiązane z trudnościami w opanowaniu poprawnej pisowni (dysortografią) i kaligrafii (dysgrafią)

Niespecrfic~e trudności

w uczemu

•

SIę

Opracowała

Specific Spelling Disorder Specyficzne zaburzenia poprawnej pisowni - F 8 ł.l

Marta Bogdanowicz.

trudności w

czytaniu i pisaniu .

149

prawnej pisowni, umiejł(tności wypowiadania sił( za pomocą pisania - formułowania wypowiedzi na piśmie oraz opanowania poziomu graficznego pisma. Pomimo iż obie klasyfikacje zmierzają do ujednolicenia kryteriów i kategorii diagnostycznych, brak jest nadal zgodności w tym wzglł(dzie (por. tab. I). Klasyfikacja OSM-IV zawiera opis szczegółowych kryteriów diagnozowania zaburzeń uczenia sił( czytania i pisania u dzieci. Zasady rozpoznawania tych zaburzeń według OSM-IV zmierzają w kierunku psychometrycznego ujmowania tych zjawisk. Niestety, nie odpowiadają one kryteriom zawartym w aktualnej definicji dysleksji, opublikowanej w 1994 r. przez Orlon Dyslexia Society - naj starsze na świecie stowarzyszenie zajmujące sił( tą problematyką. Definicja ta jest bardziej "kliniczna", odwołuje się do symptomów charakterystycznych dla obrazu klinicznego specyficznych trudności w czytaniu i w pisaniu. Brzmi ona następująco: "Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu sił( (one ol several distinct learning disabilities). Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu jł(zykowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczł(ściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego (phonological processing abilities). Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmieme do wieku życia oraz do innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są wynikiem ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje sił( różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do różnych fonn komunikacji jł(zykowej; CZł(sto oprócz trudności w czytaniu (problems reading) dodatkowo pojawiają sił( poważne trudności wopanowaniu sprawności w zakresie czynności pisania (writting) i poprawnej pisowru (spelling)" ["Perspectives" 1994 s. 4]. Opisana sytuacja nie jest korzystna dla praktyki klinicznej, ponieważ rodzi kontrowersje i nieporozumienia.

II. TERMINOLOGIA Nie ma też zgodności w zakresie tenninologii - jako synonimy używane są tenniny: trudności, ruezdolność (Learning DifJiculties lub ... Disabilities), jak i zaburzerua (... Disorders) oraz specyficzne trudności w uczeniu sił( (Specific Learning DifJiculties/Disabilities) (tab. I). Z jednej strony w praktyce i w literaturze stosuje sił( określoną terminologił(, z drugiej strony w mił(dzynarodo­ wych klasyfikacjach medycznych występują głównie terminy opisowe. Na oznaczenie tych trudności/zaburzeń stosuje się najczł(ściej tennin "dysleksja rozwojowa", upowszechniony w latach sześćdziesiątych przez angielskiego neurologa M. Critchleya [1964; 1970]. Określerue "rozwojowa" dysleksja używane jest dla odróżnienia od dysleksji ' "nabytej", która polega na

150

Marta Bogdanowicz

utracie opanowanej JUż umiej"tności, zazwyczaj u osób doro słych, co w 1887 r. niemiecki neurolog R. Berlin nazwał "dysleksją" w monografii pl. Eine besondere Art der Wortblindheit (Dyslexia). W tak rozumianym, szerokim uj"ciu w przypadku wyst"powania syndromu zaburzeń czytania i pisania używamy określeń: "problem dysleksji", "dziecko dyslektyczne", "ryzyko dysleksji". Termin "dysleksja" przywoływany jest również w naj nowszych wydaniach klasyfikacji ICD-1O [1992 s. 247] i DSM-IV [1994 s. 48], o czym b"dzie jeszcze mowa, pomimo iż stosuje si" w nich terminy opisowe. O popularności terminu "dysleksja" świadczy używanie go w nazwach organizacji, instytucji zajmujących si" tą problematyką oraz w tytułach książek i czasopism. Przykład stanowią tytuły niektórych opublikowanych w Wielkiej Brytanii w 1997 r. książek: P. O t t, How to Deteet and Manage Dyslexia; R. S a 1 t e r, I. S m y t h e (Red.). The International Book oj Dyslexia lub Ch. H u I m e, M. S n o w I i n g (Red.). Dyslexia: Biology, Cognition and Intervention. Innym przykładem jest pojawienie si" w 1995 r. nowego czasopisma: "Dyslexia". An International Journal of Research and Practice. Wydane zostało nakładem British Dyslexia Association - stowarzyszenia, które podobnie jak Polskie Towarzystwo Dysleksji należy do organizacji European Dyslexia Association. W 1997 r. odbyło si" kilka mi"dzynarodowych konferencji, które w swojej nazwie zawierały ten termin, np. 4th World Congress on Dyslexia (Grecja). Natomiast w krajach niemieckoj"zycznych najcz"ściej używa si" terminu "legastenia" (Legasthenie), który wprowadził w 1916 r. P. Ranschburg [Critchley 1964; 1970; Legasthenie 1994]. Był on w Polsce popularny w okresie mi"dzywojennym i tuż po II wojnie światowej w związku z powszechnym korzystaniem z literatury niemieckoj"zycznej [Uzdańska 1938; Baley 1938; 1965]. Zwolennikiem tego terminu był L. Kaczmarek [1991]. W systemie terminologicznym, zaproponowanym przez siebie w obszarze logopedii, stosował on zależnie od rodzajów popełnionych bł"dów takie poj"cia, jak: kakografia i kakoleksja, paragrafia i paraleksja, mogigrafia i mogileksja oraz dysortografia (bł"dy ortograficzne wskutek nieznajomości zasad ortografii, wadliwej i gwarowej wymowy). Termin "dysleksja" pojawił si" w Polsce w 1959 r. w tytule artykułu A. Drath [1959]. Bywał niekiedy używany w pracach H. Spionek jako tzw. dysleksja i dysgrafia, ponieważ autorka ta stosowała określenia opisowe [1973]. W praktyce klinicznej nie zawsze spotykamy si" z pełnym zespołem tych zaburzeń, a cz"sto tylko . z w"ższym zakresem trudności, np. z opanowywaniem poprawnej pisowni, którym nie towarzyszą trudności w czytaniu, a poziom graficzny pisma jest zadowalający. Wychodząc z doświadczeń klinicznych i w nawiązaniu do etymologii, od 1966 r. używam ogólnego terminu

Specyficzne

trudności

w czytaniu i pisaniu ...

151

"dysleksja rozwojowa" jako określenia syndromu zaburzeń. W w"ższym uj"ciu propaguj" u żywanie trzech terminów, a to w celu odróżnienia specyficznych trudno ści charakteryzujących si" odmiennym obrazem klinicznym, różnymi zespołami symptomów: dysleksja - na określenie specyficznych trudności w czytaniu, dysortografia - na oznaczenie specyficznych trudności w opanowaniu poprawnej pisowni (wyst«powanie wszelkiego typu odst«pstw od prawidłowego zapisu, nie tylko tzw. bł"dów ortograficznych), dysgrafia jako określenie specyficznych trudności w opanowaniu pisma kaligraficznego (niski poziom graficzny pisma, tzw. brzydkie pismo) [Bogdanowicz, Jaklewicz, Loebl 1969; Bogdanowicz 1983; 1994]. Stosowanie poj "cia "dysleksja" w w"ższym i szerszym uj"ciu ma swoje uzasadnienie etymologiczne. Przedrostek "dys" oznacza w j"zyku łacińskim i greckim brak czegoś, niemożność; nadaje znaczenie negatywne [Słownik wyrazów obcych. Warszawa 1971 s. 166]. Termin "dysleksja" natomiast wywodzi si" od czasownika lego (j"z. grecki lub łaciński) - czytam oraz lexis - mowa [tamże s. 167]. Termin "dysortografia" pochodzi od wyrazów: orthos (j"z. grecki) - prawidłowy i grapho (j"z. grecki) - pisz", rysuj" [tamże s. 166, 535, 536]. Od czasownika grapho wziął także początek termin "dysgrafia". Dzi"ki zastosowaniu powyższego systemu terminologicznego może­ my precyzyjnie określić, jakie zaburzenia w obszarze komunikowania si" za pomocą mowy pisanej wyst«pują w danym przypadku. Nawiązuje on do terminów spotykanych w literaturze angloj"zycznej - developmental dyslexia, francuskiej - dyslexie et dysorthographie oraz czeskiej - vyvojova dyslexie, dysortografie, dysgrafie.

III. CHARAKTERYSTYKA MIEJSCA DYSLEKSJI ROZWOJOWEJ W KLASYFIKACJI ICD-lO I DSM-IV Obecnie przedstawimy miejsce i symbole omawianych zaburzeń w aktualnych mi"dzynarodowych klasyfikacjach: - Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (International Statistical Classification oC Diseases and Related Health Problems - ICD), której dziesiąte wydanie (lCD-lO) zatwierdziła Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization - WHO) w 1992 r. w Genewie, - Diagnostycznym i Statystycznym Podr"czniku Zaburzeń Psychicznych (Diagnostic and Statistic Manual of Menlal Disorder - DSM), którego wydanie czwarte (DSM-IV) opublikowało Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (American Psychiatric Association) w 1994 r. w Waszyngtonie. Generalna tendencja w obydwu klasyfikacjach to stosowanie nazw opisowych na określenie specyficznych trudności w czytaniu i w pisaniu. Jednakże obie klasyfikacje odwołują si" w swoim tekście do terminu "dysleksja",

" I

152

,

\

r !

i I

I

l

Marta Bogdanowicz

powszechnie stosowanego w publikacjach oraz w praktyce klinicznej i edukacyjnej. Współpraca autorów przygotowujących nowe wydania obu systemów klasyfikacji spowodowała, że sposób ujęcia zespołów zaburzeń i terminologia znacznie zbliżyły się i odwołują się do siebie nawzajem. "Specyficzne trudności w czytaniu" występują: - w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICO-IO) pod nazwą "specyficzne zaburzenia czytania" (Specific Reading Disorder) - F 81.0 (w poprzednim wydaniu tej klasyfiacji lCO-9 używano jeszcze terminu Developmental Dyslexia czyli "dysleksja rozwojowa"); - w klasyfikacji OSM-IV pod nazwą "zaburzenia czytania" (Reading Disorder) - 315.00. W szczegółowej charakterystyce tych zaburzeń podaje się, że określane są one również terminem "dysleksja" (ICO-IO [1992 s. 247], OSM-IV [1994 s.48]). "Specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni" oznaczane są:

- w klasyfikacji lCO-IO w powiązaniu z zaburzeniami czytania (F 81.0) oraz jako izolowane "specyficzne. zaburzenia poprawnej pisowni" (Specific Spelling Disorder) - F 81.1; - w OSM-IV wpisane są w charakterystykę kategorii "zaburzenia czytania" (315.00) jako jeden z objawów im towarzyszących, wywołanych przez ten sam patomechanizm, jakim jest słaba kompetencja fonologiczna, oraz jako "zaburzenia komunikacji (ekspresji) za pośrednictwem pisania" (Disorder oj Written Expression) - 315.2. "Specyficzne trudności w nabywaniu kaligraficznego pisma" (tzw. brzydkie pismo, nieczytelne ) jako skutek obniżonej sprawności motoryki rąk występują:

- w klasyfikacji lCO-IO jako objaw "specyficznych rozwojowych zabufunkcji ruchowych" (Specific Developmental Disorder oj Motor Funclion) - F 82; - w OSM-IV jako "rozwojowe zaburzenia koordynacji" (Developmental Coordination Disorder) - 315.4. Zgodnie z tendencją panującą w ostatnich latach w psychologii odstąpiono od stosowania terminu-etykiety na rzecz określenia opisowego. Podobnie stało się w 1968 r., gdy wprowadzono nazwy: upośledzenie w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym i głębokim zamiast terminów: debilizm, imbecylizm oraz idiotyzm. W odróżnieniu od tych pojęć, o pejoratywnym zabarwieniu, termin "dysleksja" - jak dotąd - nie ma takich negatywnych konotacji i jest powszechnie używany zarówno w języku naukowym, profesjonalnym, jak i codziennym. Często obu określeń używa się zamiennie. Obie klasyfikacje przewidują współwystępowanie wielu postaci specyficznych trudności w uczeniu się czytania, pisania, matematyki. W klasyfikacji rzeń

.

Specyficzne

trudności

w czytaniu i pisaniu.

153

lCD-lO określa się je jako "mieszane zaburzenia umiejętności szkolnych" (Mixed Disorder oj Scholastic Skills - F 81.3). W klasyfikacji OSM-IV występują "niespecyficzne zaburzenia uczenia się" (Learning Disorder Not Otherwise Specified - 315.9), gdy wymienione wcześniej trudności występują jednocześnie, co obniża postępy szkolne, w poszczególnych natomiast zakresach obniżenie poziomu umiejętności nie jest statystycznie istotne (OSM-IV - 315.9; lCO-IO - F 81.9). Dopuszcza się zatem istnienie zaburzeń sprzężo­ nych i możliwość odstąpienia od wymogu istotnych odchyleń od oczekiwanych standardów podczas stawiania diagnozy zaburzeń uczenia się. Rezygnacja z używania "nazw-etykiet" na rzecz "określeń opisowych", charakteryzujących objawy zaburzeń, nie oznacza, iż ze skasowaniem terminów (np. "dysleksja rozwojowa") znikną oznaczane przez nie problemy. Ich realność jest nadal aktualna. Zaburzenia w czytaniu i w opanowaniu poprawnej pisowni są w obydwu klasyfikacjach szczegółowo scharakteryzowane i różnicowane z innymi jednostkami nozologicznymi. Zgodnie z tymi charakterystykami "specyficzne rozwojowe zaburzenia umiejętności szkolnych" i "zaburzenia w uczeniu" w zakresie czytania i pisania rozpoznaje się, gdy osiągnięcia danej osoby mierzone wystandaryzowanymi testami czytania i pisania znajdują się istotnie poniżej oczekiwań zgodnych z wiekiem, wykształceniem i poziomem intelektualnym. Ocena "istotnie poniżej" definiowana jest jako niezgodność większa niż dwa odchylenia standardowe, pomiędzy wynikami testów czytania i pisania a wynikiem testu inteligencji. Podręcznik OSM-IV dopuszcza również mniejszy stopień niezgodności: 1-2 odchylenia standardowe w takich przypadkach, gdy na wyniki testu inteligencji niekorzystnie wpływają zaburzenia niektórych procesów poznawczych, negatywne cechy środowiska etnicznego i kulturowego, obniżając wartość LI. W przypadkach, gdy trudności objawiają się w kilku naraz zakresach (czytanie, pisanie, liczenie), pomimo że ich poziom jest nieistotnie niższy od poziomu oczekiwanego w stosunku do wieku życia, inteligencji i edukacji Qedno odchylenie standardowe), istnieje możliwość rozpoznania "niespecyficznych zaburzeń uczenia się" (Learning Disorder Not Otherwise Specified) (315.9). Klasyfikacja OSM-IV dopuszcza również sfonnułowanie dodatkowego rozpoznania zaburzeń uczenia się w takich przypadkach upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, w których poziom osiągnięć w czytaniu, pisaniu i matematyce jest istotnie niższy od oczekiwanego na danym poziomie edukacji i nieproporcjonalny do stopnia zaburzeń funkcjonowania intelektualnego. Zaburzenia uczenia się nie pozostają w prostym związku przyczynowo-skutkowym z występowaniem wad narządów zmysłu (wzroku czy słuchu), których nie uznaje się za bezpośrednie przyczyny specyficznych trudności w czytaniu i w pisaniu. Wady te mogą jednak współwystępować z trudnościa­ mi w uczeniu się, pogłębiając je i powodując utrzymywanie się tych trudno-

154

I

I

Marta Bogdanowicz

ści w wieku dorosłym. Zgodnie z DSM-IV zaburzenia uczenia si" mogą być wi"c dodatkowo rozpoznawane w przypadkach, gdy trudności, np. w czytaniu, są znacznie poważniejsze niż trudności zazwyczaj wyst"pujące przy takich deficytach sensorycznych. W obydwu klasyfikacjach wskazuje si" na liczne związki trudności w uczeniu si" z innymi zaburzeniami. Przykład stanowi związek tych trudności z nieprawidowym rozwojem społecznym (niedojrzałością społeczną, zaburzeniami przystosowania społecznego), z zaburzeniami zachowania oraz nieprawidłowym rozwojem emocjonalnym i osobowości (niską samooceną, depresją, zaburzeniami emocjonalnymi) oraz nadpobudliwością i zaburzeniami uwagi (attention defiei! disorder) . Zaburzenia procesów poznawczych (przetwarzania kognitywnego - cognitive processing), np. percepcji wzrokowej, procesów j"zykowych, uwagi i pami"ci, cz"sto poprzedzają lub są powiązane z zaburzeniami w uczeniu si". Zaburzenia uczenia si" cz"sto współistnieją z rozwojowymi zaburzeniami koordynacji ruchowej. Obie klasyfikacje przypisują istotną roi" zaburzeniom procesów lingwistycznych, które ujawniają si" najwcześniej w życiu dziecka jako opóżuienia rozwoju mowy, wyprzedzające wystąpienie zaburzeń uczenia si" lub z nimi współwyst"pujące. Specyficzne zaburzenia uczenia si" czytania i pisania muszą być odróż­ niane od "zwykłych niepowodzeń szkolnych", spowodowanych niskimi moż­ liwościami intelektualnymi, słabym poziomem dydaktycznym szkoły, czynnikami kulturowymi (środowisko różniące si" kulturowo i j"zykowo lub słabo stymulujące, zaniedbujące wychowawczo itp.). Różnicowanie diagnostyczne dotyczy też odróżnienia zaburzeń uczenia si" od trudności w uczeniu si" na skutek wad narządów zmysłu . W rozważaniach na temat- diagnozowania omawianych zaburzeń wskazuje si" na trudności .w różnicowaniu pojedynczych przypadków. Zaburzenia w czytaniu i pisaniu pojawiają si" wpostaci izolowanej lub współwyst'